Aanpakken
Er is een scala aan mogelijke benaderingen van financiële voorzieningen voor milieuverplichtingen en internationaal, ook binnen de EU, is er een aanzienlijke variatie in de uitvoering. Dit weerspiegelt de variatie in het type en het aantal exploitanten dat onder de verschillende systemen voor financiële voorzieningen valt, de variatie in beschikbare oplossingen voor financiële voorzieningen en de middelen die beschikbaar zijn voor de tenuitvoerlegging.
Een systeem dat een klein aantal exploitanten met een zeer hoog risico dekt, kan bijvoorbeeld zeer restrictief zijn wat betreft de soorten financiële voorzieningen die zijn toegestaan en een hoge mate van betrokkenheid en toezicht van de toezichthouder hebben, maar dit kan niet geschikt of praktisch zijn voor grote aantallen exploitanten met een lager risico.
Voor het treffen van voorzieningen wordt vaak een locatiespecifieke aanpak gevolgd door een individuele exploitant. Er kunnen ook collectieve voorzieningen worden getroffen. Een collectieve voorziening is een groepsregeling voor financiële voorzieningen waarbij een exploitant zich kan aansluiten en waaraan hij betaalt als de exploitant zijn verplichtingen niet nakomt.
Het type aansprakelijkheid kan ook van invloed zijn op de aanpak. Locatiespecifieke benaderingen met individueel toezicht door regelgevers zouden niet ongebruikelijk zijn voor stortplaatsen en mijnen, gezien de onvermijdelijke en vaak grote sluitings-, herstel- en nazorgverplichtingen. Voor de dekking van aansprakelijkheden als gevolg van onvoorziene incidenten in een zeer groot aantal faciliteiten zou echter een brede financiële oplossing nodig kunnen zijn, zoals de ontwikkeling van een fonds of verzekering. In deze omstandigheden kunnen de details meer in het algemeen worden gespecificeerd, waarbij de exploitant of pool verantwoordelijk is om ervoor te zorgen dat deze aanwezig is en periodiek en steekproefsgewijs wordt gecontroleerd. Er kan een andere aanpak nodig zijn voor scenario's waarbij de potentiële aansprakelijkheid zich over een lange periode uitstrekt, bijvoorbeeld de ontmanteling van boorputten, monitoring en nazorg.
Dit zijn zaken die de regelgevers zelf moeten bepalen met inachtneming van de relevante wetgeving. De richtlijnen die hier worden gegeven, dienen alleen ter informatie en zijn bedoeld om regelgevende instanties te wijzen op de zaken die het belangrijkst zijn om in overweging te nemen.
De Europese Commissie heeft richtsnoeren uitgevaardigd (bijvoorbeeld over financiële voorzieningsmechanismen voor de Geologische Opslagrichtlijn), maar de lidstaten kunnen doorgaans zelf bepalen welk type financieel voorzieningsmechanisme aanvaardbaar is om aan de EU-eisen te voldoen. Sommige lidstaten publiceren nationale wetgeving of richtsnoeren waarin wordt uiteengezet welke types mechanismen aanvaardbaar zijn, in welke omstandigheden, en in sommige gevallen kan het bedrag worden gespecificeerd. Sommige regelgevers kunnen financiële voorzieningen aanvullen met andere bepalingen die gericht zijn op het beperken van de accumulatie van verplichtingen. Een voorbeeld hiervan is het in rekening brengen van niet-terugbetaalbare vergoedingen voor inactieve inventaris door de Alberta Energy Regulator.